اَه اَه اَه

آهای بنده خدایی که الان مثلا مریضی، فکر کردی من نمی دونم 50% این آه و نا له ها الکی و برای جلب ترحم دیگرانه؟ فکر کردی نمی دونم حالت از قبل هم بهتره و اگه اراده کنی می تونی مثل فرفره دور خودت بچرخی و یک مهمونی پنجاه نفره رو بگردونی؟! فکر کردی نمی دونم وقتی حواسمون به جای دیگه غیر از تو جلب می شه فوری آه اوه آخ اوخت می ره هوا که یک کم خدایی نکرده تورو ندیده نگیریم و در همه لحظات این رو در نظر داشته باشیم که باید شش دانگ حواسمون به تو باشه نه کس دیگه، حالا اگه من در هنگام رنده کردن پیاز شَست خودم رو هم باهاش رنده کردم هیچ اهمیتی نداره، مهم اینه که بدونیم که «تو» مهمی، تو باید مرکز توجه باشی..

هدفت چیه؟ که من رو بکشونی اینجا ازم سواری بگیری و وقتی خوابم تا صبح 200 مرتبه بیای بالا سرم و من رو بیدار کنی و بگی » وقتی خوابی پشتت رو به بچه نکن» ؟؟؟؟ صبح هم که بیدار شدم هزار تا خرده فرمایش داشته باشی و تا دو دقیقه دیر کردم خودت دست بکار بشی و با هنّ و هون و آخ و اوخ یه جوری کار کنی که دل هر آدم سنگدلی برات به درد بیاد و اگه کسی ازت پرسید چرا با این وضع و حالت داری کار می کنی یه نگاه موزیانهء مظلوم نمایانه بهم بندازی و با لطافت و مظلومیت هرچه تمام تر بگی :» خوب من نکنم کی بکنه» !!! من نکنم کی بکنه؟ خیلی بی انصافی، خیلی…دو شبانه روزه که خونه و زندگی و شوهر و درس و کار و کنج آروم و دوست داشتنی خونه ام رو ول کردم اومدم پیشت کمک دستت که تو دست به سیاه و سفید نزنی، چون دوستت دارم، چون شوهرتو دوست دارم، چون وظیفه خودم می دونم که وقتی حال خوشی نداری بهت کمک کنم، که هرچی از دستم بر می آد برات انجام بدم. چون مهربونم، چون زیادی مهربونم، چون هیچ کس مثل من فکر نمی کنه، هیچ کس برای هیچ کس بدون هیچ چشمداشتی اینقدر مایه نمی ذاره در حالی که مطمئنه که تهش یه بدهکاری و یه چیزی ار توش در می آد…

باشه. تو مریض. اصلا تو مریض ترین آدم دنیا. اگه اینجوری حال می کنی من هم حرفی ندارم. همه جا به صورت کتبی گواهی می دم که تو خیلی مریضی. ولی خودت که می دونی نصفش فیلمه، شوهرت هم می دونه، همه می دونن، همه از مدل تلفن صحبت کردنت که اولش با صدای نزار الو می گی و با فلاکت هرچه تمام تر شرح حالت رو به همه می دی ولی یواش یواش صدات بهتر می شه و آخرش با شنگولی خداحافظی می کنی و گوشی رو می گذاری، می فهمن. نکن عزیزم، نکن. چه کمبودی داری؟ غیر از اینه که این دردی که الان می گی بهش مبتلا شدی خودت برا خودت به ارمغان اوردی؟ که بگی خیلی کار می کنی و خیلی فداکاری و خیلی زن زندگی هستی؟ باشه، من تک تک آدمهایی که میشنا سنت رو مجبور می کنم که قبول کنند که تو مظلوم ترین و فداکار ترین و کدبانوترین و پرکارترین و تنهاترین زن دنیا هستی. فقط جان هرکی دوست داری، بگذار بچه ام رو اون جور که خودم صلاح می دونم تربیت کنم. گند نزن به همه تلاشها و زحمت هام. وقتی ماهها زحمت کشیدم و جیغ بنفش شنیدم و لنگ و لگد خوردم از این بچه که بهش یاد بدم به جز» شیر شیر پوست» هم غذاهای خوشمزه دیگه ای وجود داره که اگه نخوره به قول خودش «کوچولو می بونه» ، خاطرات زمانی که فقط شیر شیر پوست می خورد رو بهش یاد آوری نکن، که بچه تا صبح خوابش نبره و گریه کنه که «چرا شیر شیر صورتی روش عکس پسر داره  نمی خری؟ دیگه دوسش ندارم».

انگار من از جنس آهنم. انگار همه زنهای دنیا مریض می شن و من نمی شم. همه برای شوهر ها و اطرافیانشون ناز دارند و عزیز می کنند خودشون رو، ولی من نه. بلد نیستم آقا جان، بلد نیستم! سرما می خورم ولی هرّ و کِرّم هواست به خاطر حفظ روحیه اطرافیانم. بدترین نوع زایمان رو تجربه می کنم و مرگ رو جلو چشمام می بینم ولی دو ساعت بعدش نیشم تا بنا گوش بازه و مشغول به لودگی و مسخره بازی، چون از انرژی منفی ای که آه و اوه ناشی از بیماری در هوا پخش می کنه متنفرم… همین هم باعث شده همه فکر کنن من نه مریض می شم نه خسته، نه معترض… کاش بلد بودم یه ذره، فقط یه ذره ناز کنم… بلد نیستم… اگه بلد بودم تو همین دنیای وبلاگی کمی ناز کردن و کلاس گذاشتن رو اجرا می کردم…

2010

03/12

POSTED BY

اسپریچو

CATEGORY

Uncategorized

Write comment